مسیری که در نقطه‌ای بین جایگاه «حامیان خصوصی‌سازی» و «حامیان مدیریت تام دولتی» قرار دارد. همواره بخش قابل‌توجهی از دارایی‌های بخش عمومی در زمره دارایی‌های مرده قرار می‌گیرند

یعنی دارایی‌هایی که یا بلااستفاده مانده‌اند یا در کانال‌های معیوبی در حال بهره‌برداری هستند. این مساله در اقتصادهای دولتی و به ویژه نفتی اهمیت بیشتری دارد؛ چرا که در این اقتصادها همواره حجم قابل‌توجهی از دارایی‌های عمومی زیر لایه‌های ناکارآیی دفن شده است؛ دارایی‌هایی که می‌توان از آنها به‌عنوان خزانه پنهان دولت یاد کرد. تخمین‌ها نشان می‌دهد حجم دارایی‌های عمومی در اقتصاد ایران رقمی بین ۷ تا ۱۸ میلیون میلیارد تومان است. در یک سناریو می‌توان فرض کرد یک درصد از این دارایی‌ها به همت دولت احیا شود. اگر این اتفاق بیفتد، بین ۷۰ الی ۱۸۰ هزار میلیارد تومان ارزش جدید برای اقتصاد خلق خواهد شد؛ رقمی که وزن قابل توجهی در کل بودجه سالانه دولت دارد. درخصوص فرآیند زنده کردن دارایی‌های مرده بخش عمومی، می‌توان سناریوهای مختلفی مطرح کرد. تجربه ژاپن در این خصوص آموزنده است. این کشور توسعه‌یافته ضمن تلاش در راستای کاهش حجم دولت، به نحو موثری و در ۶ گام هدفمند، کارآیی دارایی‌های عمومی را محقق کرده است.