چندسالی است که رفع تعهد ارزی بزرگ ترین دغدغه صادرکنندگان و تشکل های صادراتی کشور شده است ، از زمان سیاه نمایی و امار ساختگی در زمان آقای همتی تا نابسامانی و بلاتکلیفی فعلی اقای فرزین همیشه بحران سازی بانک مرکزی بزرگترین مانع صادرات غیر نفتی کشور بوده است.

در افق ایران وجود ارز چند نرخی اگر برای عامه مردم اب نداشته ولی برای جماعت خاصی از کشور نان داشته و هیچ دولتی در یکسان سازی ان موفق نبوده و یا اراده ای برای اینکار به صورت تخصصی وجود نداشته است.

ارزپاشی هایی دلار 4200 تومانی جهانگیری تا دلار 28500 تومانی فرزینی هیچ کدام بازار را به رسمیت نشناخته و پافشاری می کنند که نرخ همین است که ما می گوییم و برای اثبات فرمایشات خود سر صادرکننده ها را می برند تا بتوانند کمی قیمت ارز را کنترل کنند .غافل از اینکه مردم  طعم دلار ارزان هیچ کدام از این عزیزان را نکشیدند از گوشت و مرغ و میوه گرفته تا بورس و سکه و طلا همه تحت تاثیر نرخ بازارآزادی قرارمی گیرند که آقایان آنرا به رسمیت نمی شناسند . نه ارزی که به گوشی تلفن همراه دادند و نه آنیکه به نهادهای دامی و کلاهای اساسی دادند برسر سفره مردم آورده نمی شود.

اما وجه مشترک در این دوران بدعهدی با صادرکنندگان و واردکنندگان بوده و بزرگترین مشکل در این بین تصمیم گیرانی است که علی رغم دانش و توانمندی علمی که سر تعظیم به آن فرود می آوریم؛  نداشتن تجربه عملی کافی در زمینه تجارت خارجی و نقل و انتقال ارز در زمان تحریم است .(احتمالا بیشترین صادراتشان بردن پسته و گز در سفرهای خارجی ووارداتشان خرید سوغاتی هایی از فرنگ بوده است )ولی برای 90 میلیارد دلار واردات و صادرات کشور بدون مشورت و کمک از اتاق بازرگانی ، تشکل ها و  بازرگانان قانون و تبصره صادرمی کنند.

در افق ایران عطف به ماسبق کردن بخشنامه های ارزی و گمرکی خود مسبوق به سابقه است . بستن سامانه های قدیمی و ایجاد و رونمایی از سامانه های جدید در همه ارکان و سازمان ها امری عادی تلقی می شود.

گویا ریشه همه مشکلات کشوردر سامانازیسیون و تغییر مسولان خلاصه می شود.

در افق ایران ،صادرکنندگان زین پس هم درسردرگمی قوانین و مقررات می مانند تا ببینیم ریس جدید و ناخدا چه بلایی بر سر صادرات می آورند؟